نقش لاپاروسکوپی در درمان مردان آزواسپرم با بیضه های غیرقابل لمس

زمینه و هدف: یکی از تظاهرات بالینی مردان با بیضه های غیرقابل لمس، ناباروری و آزواسپرمی است. تشخیص و درمان بیضه های غیرقابل لمس به خصوص در نزد بالغین بحث برانگیز می باشد. روش های تصویربرداری معمول نظیر سونوگرافی، cts scan و mri جهت یافتن بیضه های غیرقابل لمس از حساسیت کافی برخوردار نبوده و جواب های منفی کاذب بالایی دارند. بدین ترتیب در این بیماران لاپاروسکوپی ضروری می باشد. اگرچه مطالعاتی در خصوص فواید لاپاروسکوپی در این بیماران صورت گرفته است؛ ولی هنوز موارد بحث برانگیز زیادی وجود دارد که ضرورت چنین مطالعاتی را نشان می دهد. این مطالعه به بررسی نقش لاپاروسکوپی در تشخیص و درمان (غالباً ارکیکتومی) مردان نابارور با آزواسپرمی ناشی از بیضه های غیرقابل لمس می پردازد. روش بررسی: بررسی حاضر از نوع case series بود و پرونده و فیلم لاپاروسکوپی بیماران مراجعه کننده به مرکز فوق تخصصی درمان ناباروری ابن سینا از بهمن 83 تا آبان 85 مورد بررسی قرار گرفت. در طی مدت مطالعه 12 بیمار متأهل با 20 بیضه غیرقابل لمس با ناباروری اولیه و آزواسپرم، دارای اندیکاسیون لاپاروسکوپی ارزیابی شدند. پس از ارزیابی اولیه رضایت نامه مربوط به انجام ارکیکتومی احتمالی از بیماران دریافت شد. بعد از آمادگی های لازم قبل عمل جراحی، برای این افراد لاپاروسکوپی تشخیصی ـ درمانی انجام شد. در مواردیکه عروق اسپرماتیک به صورت کور و انتهایشان قابل رؤیت بود به لاپاروسکوپی خاتمه داده شد. سپس با توجه به اندازه بیضه، فاصله تا رینگ داخلی و سن بیمار تصمیم به ارکیوپکسی و یا ارکیکتومی گرفته شد. نتایج: 20 بیضه غیرقابل لمس در نزد 12 بیمار کریپتورکیدیسم یک یا دو طرفه تحت بررسی قرار گرفت. متوسط سنی این بیماران به هنگام مراجعه و انجام عمل لاپاروسکوپی 37 سال (43-33) بود. در معاینه بالینی 8 بیمار بیضه غیرقابل لمس دو طرفه و 4 بیمار یک بیضه قابل لمس آتروفیک داشتند که 2 مورد با نزول طبیعی و 2 مورد هم ارکیوپکسی با جراحی باز در سن بعد بلوغ بود. از 20 بیضه غیرقابل لمس که تحت عمل لاپاراسکوپی قرار گرفتند 5 بیضه (25%) وجود نداشت که 3 مورد بیضه محو شده بود که عناصر طناب منوی به صورت انتهای کور نرسیده به رینگ داخلی قابل رویت بودند و 2 بیضه (10%) هم ارکیکتومی به روش جراحی باز شده بودند. 15 بیضه دیگر (60%) داخل شکمی بودند که به طور موفقیت آمیزی تحت عمل ارکیوپکسی یا ارکیکتومی لاپاروسکوپی قرارگرفتند. عارضه ای در ارتباط با لاپاروسکوپی دیده نشد. نمونه های ارکیکتومی و نیز بیوپسی بیضه های ارکیوپکسی شده به پاتولوژی ارسال گردید که از 15 نمونه پاتولوژی، برای 3 بیمار آتروفی بیضه، برای 3 بیمار بیضه نابالغ و برای 9 بیمار آپلازی سلول های ژرمینال گزارش گردید. نتیجه گیری: لاپاروسکوپی یک روش مؤثر و بدون خطر در درمان بیضه های غیرقابل لمس در بالغین است. بیماران از درد کمتر، نقاهت کوتاه، ظاهر عالی و ترخیص سریع سود می برند. این مطالعه استفاده روتین از روش لاپاروسکوپی را در تشخیص و درمان بیضه های غیرقابل لمس بالغین پیشنهاد می کند.